Marcin Zieliński

Przeprowadźmy pewną symulację. Załóżmy, że pod koniec 2015 roku gospodarstwo domowe podejmuje decyzję o tym, by odłożyć pieniądze na wkład własny potrzebny do zakupu mieszkania o powierzchni 60 m2. Ponieważ jego członkowie nie chcą płacić za ubezpieczenie niskiego wkładu, postanawiają, że chcą odłożyć dokładnie 20% ceny nowego mieszkania. W Warszawie musiałoby w czwartym kwartale 2015 roku mieć przeciętnie 89,5 tys. zł. Gdyby nasze gospodarstwo domowe odłożyło taką kwotę w rok, mogłoby nabyć mieszkanie o powierzchni nieco ponad 58 m2, w dwa lata – niecałe 57 m2, w trzy lata – 51,5 m2, a w cztery lata – 47 m2.

Stworzenie rządowego instrumentu finansowania inwestycji samorządowych rodzi realną groźbę podporządkowania sobie samorządów przez władze centralne - istnieje bowiem wielkie ryzyko, że w ramach Programu Inwestycji Strategicznych pieniądze będą dostawać te samorządy, którym z rządem po drodze - mówi Zieliński.​

Dokument „Polski Ład” to wydmuszka marketingowa bez kompleksowych reform oraz adekwatnych i skutecznych działań. To nie jest plan zwiększania dobrobytu, tylko plan wydawania pieniędzy i dokupywania głosów w tych obszarach, gdzie władza ma swój elektorat i może uzyskać jeszcze jakieś punkty.

Dyskusja nad „Krajowym Planem Odbudowy” skupia się przede wszystkim na wydatkach: na tym, w jakich obszarach wydatki należałoby zwiększyć, a w jakich obciąć. Jest to więc bardziej dyskusja o krajowej liście wydatków niż o planie. A w końcu KPO stał się przedmiotem targu politycznego. Na ostatniej prostej wrzucono do niego 75 tys. mieszkań na wynajem (w przeważających części finansowanych środkami krajowymi). To pokazuje, że politycy traktują KPO jak listę wydatków, a nie plan reform. W końcu opisana powyżej wrzutka nie rozwiązuje strukturalnych problemów mieszkalnictwa.

Jak wskazuje Marcin Zieliński, nie brakuje w indeksach mWIG40 i sWIG80 spółek bez inwestora strategicznego, nad którymi kontrolę dotychczas sprawowały OFE. Istnieją spółki, w których OFE mają sporo powyżej 50 proc. głosów na WZA.​

Jednak nie ma zysku bez ryzyka. Albo banki zabezpieczały swoją pozycję walutową (a wtedy nie czerpały zysków z deprecjacji złotego względem waluty kredytu), albo wzięły na siebie ryzyko kursowe, co w kolejnych latach powinno było przynieść im krociowe zyski. Tymczasem podczas całego frankowego eldorado najwyższy zysk banki osiągnęły w pierwszym półroczu 2008 r., kiedy frank był względem złotego najsłabszy.

W wyniku przekształcenia otwartych funduszy emerytalnych polska giełda może doświadczyć kolejnych odpływów kapitału portfelowego – niezależnie od tego, co wybiorą dotychczasowi uczestnicy OFE.​